Σ᾽ ἀλαργινά ἀκρογιάλια (ποίημα π. Σταύρου Τρικαλιώτη)

Μήνας Αὔγουστος
Περασμένα μεσάνυχτα
Κι εσύ περπατοῦσες ξυπόλυτος
Στά κοφτερά βότσαλα.

Μάτωνες
Μά δέν σ᾽ ἔννοιαζε.
Σάν ν᾽ ἀποζητοῦσες
Τή λύτρωση
Ἀπό τήν αἱματοχυσία.

Ἡ καρδιά σου στέγνωσε
μέ τό δυνατό βορειαδάκι
Καί παρ᾽ ὀλίγο ν᾽ ἀποκοιμηθεῖς
Πάνω στά δάκρυά σου.

Ἡ Παναγιά σέ κοίταζε
Ἀπό τό ἐρημοκκκλήσι της.
Τότε,
Σάν νά κατάλαβες
Πώς το δυνατό βορειαδάκι
Ἦταν τό σινιάλο
Τῆς ἀγάπης της.

Συλλογιόσουν μ᾽ ἀναφιλητά
Τίς ἁμαρτίες σου.
Καί ξαφνικά βούτηξες
Μέ τά ροῦχα σου
Στή φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Ἡ θάλασσα ἦταν φαρμάκι!
Ἔφτυσες πολλές φορές
Γιά νά διώξεις τήν πικρίλα
Ἁπό τό στόμα σου.

Σέ λίγο ἀποκοιμήθηκες
Στή φτωχική σου κάμαρη
Κι ἄφησες τό φεγγάρι
Νά σέ ταξιδεψει
Σ᾽ ἀλαργινά ἀκρογιάλια
Σέ τόπους παραδεισένιους.

Σάν ξύπνησες
Ἡ καρδιά σου ἦταν
Ἀναπαυμένη
Καί δεχόταν μέ ἡδονή
Τό χάδι τῶν ἡλιαχτίδων.

π. Στ. Τρικ.
(18 / 05/ 2020)