Σ᾽ ἀλαργινά ἀκρογιάλια (ποίημα π. Σταύρου Τρικαλιώτη)
Σ᾽ ἀλαργινά ἀκρογιάλια (ποίημα π. Σταύρου Τρικαλιώτη)
Μήνας Αὔγουστος
Περασμένα μεσάνυχτα
Κι εσύ περπατοῦσες ξυπόλυτος
Στά κοφτερά βότσαλα.
Μάτωνες
Μά δέν σ᾽ ἔννοιαζε.
Σάν ν᾽ ἀποζητοῦσες
Τή λύτρωση
Ἀπό τήν αἱματοχυσία.
Ἡ καρδιά σου στέγνωσε
μέ τό δυνατό βορειαδάκι
Καί παρ᾽ ὀλίγο ν᾽ ἀποκοιμηθεῖς
Πάνω στά δάκρυά σου.
Ἡ Παναγιά σέ κοίταζε
Ἀπό τό ἐρημοκκκλήσι της.
Τότε,
Σάν νά κατάλαβες
Πώς το δυνατό βορειαδάκι
Ἦταν τό σινιάλο
Τῆς ἀγάπης της.
Συλλογιόσουν μ᾽ ἀναφιλητά
Τίς ἁμαρτίες σου.
Καί ξαφνικά βούτηξες
Μέ τά ροῦχα σου
Στή φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Ἡ θάλασσα ἦταν φαρμάκι!
Ἔφτυσες πολλές φορές
Γιά νά διώξεις τήν πικρίλα
Ἁπό τό στόμα σου.
Σέ λίγο ἀποκοιμήθηκες
Στή φτωχική σου κάμαρη
Κι ἄφησες τό φεγγάρι
Νά σέ ταξιδεψει
Σ᾽ ἀλαργινά ἀκρογιάλια
Σέ τόπους παραδεισένιους.
Σάν ξύπνησες
Ἡ καρδιά σου ἦταν
Ἀναπαυμένη
Καί δεχόταν μέ ἡδονή
Τό χάδι τῶν ἡλιαχτίδων.
π. Στ. Τρικ.
(18 / 05/ 2020)
- Λεπτομέρειες
- Εμφανίσεις: 1615